Elena Galathynius z punktu obserwacyjnego zlokalizowanego na niewielkim cyplu śledziła wzrokiem, jak legiony mrocznego władcy pokonują szczyty „Czarnych Gór”. Umysł dziewczyny nieprzerwanie zaprzątały myśli o własnej mniej liczniejszej armii oraz śmierci, która wydawała się tak bliska. Owe rozterki przerwał nagle Gavin namawiający do chwili odpoczynku, zasugerował również ucieczkę, bo przecież nie muszą ginąć oboje.

Aelin Ashryver Galathynius, dziedziczka ognia i prawowita królowa Terrasenu popija zimne piwo w osobliwych kryptach, które stały się zbiorowiskiem wielu podejrzanych osobników. Brudne oraz zniszczone odzienie stanowi nadzwyczaj przydatny element kamuflażu, czyniąc jej postać anonimową. Rozmyśla, co Arobynn Hamel ma do przekazania, ryzykując spotkanie właśnie tutaj.

Po przybyciu do Wendlyn Celaena Sardothien przechodziła wyjątkowo ciężki okres, gdy skończyły się jej pieniądze, zaczęła wykradać wino oraz tutejszy chrupiący chleb czosnkowy, którego smaku tak bardzo nienawidziła. Siedząc na dachu kamienicy w miejscowości Varese, obserwowała mury dobrze ufortyfikowanego zamku i zwyczaje strażników, niewątpliwie ród Ashryverów wyjątkowo skrupulatnie dbał o liczne kwestie bezpieczeństwa.

Po praktycznie niemożliwym do zrealizowania wyzwaniu ukończenia turnieju o status najlepszego królewskiego wojownika Celaena Sardothien stanęła na wysokości zadania, pokonując wszystkich swoich przeciwników i zgodnie z dekretem, broni teraz interesów władcy. Musi także wykonać kolejną powierzoną misję likwidacji lorda Niralla w jego nadmorskiej rezydencji Bellhaven.

W Endovier zlokalizowano sporej wielkości kopalnie soli, gdzie liczne funkcje pracowników pełnią skazańcy odpokutowujący za wszelkiego typu przewinienia, należy nadmienić, iż przebywa tu również wiele osób będących przeciwnikami okupacji Adarlanu. Jedną z osadzonych jest wyjątkowo niebezpieczna Celaena Sardothien, która do perfekcji opanowała sztukę wojenną oraz posługiwanie się parą wyjątkowo ostrych mieczy.

Dzień 15 września stał się wyjątkowy dla mieszkańców Nowego Jorku, ponieważ właśnie wtedy wyeliminowano poważne zagrożenie w postaci takizjańskiego ksenowirusa, nazwanego potem „Dziką Kartą”. Był to jednocześnie czas radości, a także wielkiego smutku dla rodzin poległych osób.

Powieść rozpoczyna zacięty szkoleniowy pojedynek głównej bohaterki z wojownikiem o imieniu Teriyan. Mężczyzna pomimo ogromnego doświadczenia nie może pokonać drobnej dziewczyny, która wkłada w walkę znacznie mniej wysiłku co on. Tę emocjonującą chwilę przerywa bicie dzwonu, oznajmującego zagrożenie bądź inną istotną wiadomość.

Powieść kontynuuje losy godnej podziwu wojowniczki o imieniu Sasha, która po nieudanym powstaniu porzuca rodzinne strony, aby wspólnie ze swoimi towarzyszami dotrzeć do portowego miasta „Petrodor” słynnego zakątka handlowego. Główna bohaterka jest na wskroś kobietą renesansu wymagającą od innych akceptacji własnych przekonań, łatwo zrozumieć, że w świecie religijnych zabobonów oraz kultu tradycyjnych wartości nie bywa to takie proste.

Sasha po pięciu miesiącach spędzonych w portowym mieście Petrodorze nabrała sporo nowych umiejętności związanych z rybołówstwem oraz żeglarstwem. Wspólnie ze swoimi towarzyszami drogi ponownie znajdowali się na morzu, próbując umknąć niebezpiecznym algrasseńskim okrętom. Tymczasem zjednoczone Bacosh przygotowywało własne siły, zmierzała ku nim także lenayińska armia.

Johannes van der Linden budzi się nagi i zmarznięty na posadzce sporej wielkości magazynu nie mogąc przypomnieć sobie, co robił zeszłego dnia. Jego uwagę zwraca nienaturalny kolor skóry obfitujący w dużą ilość sinych plam, ma również problem z koordynacją ruchową. Próbuje zapanować nad sobą, ogarniając jakoś aktualny stan rzeczy, na szczęście znajduje arkusz tektury oraz taśmę klejącą, wspomniane przedmioty umożliwią mu wykonanie prowizorycznego odzienia.