Jack Reacher jest bohaterem 20 bestsellerowych thrillerów. To jedna z najpopularniejszych serii sensacyjnych na świecie: ponad 90 milionów sprzedanych egzemplarzy książek, dostępnych w 97 krajach na całym świecie i przetłumaczonych na 42 języki Dwudziesta powieść z Jackiem Reacherem. 195 cm wzrostu, ok. 100 kg żywej wagi, 127 cm w klatce piersiowej. Były żandarm wojskowy, bez prawa jazdy, adresu i osób na utrzymaniu. Potężny i inteligentny gość, który z przyjemnością wymierza sprawiedliwość, a potem odchodzi w stronę zachodzącego słońca. Zazwyczaj sam, ale tym razem jest nieco inaczej...

Nadzieja i Rozpacz. Dwa miasteczka połączone dwudziestoma kilometrami nieuczęszczanej szosy gdzieś pośród pustynnych bezkresów Kolorado. I przemierzający je samotnie Jack Reacher, który chce tylko napić się kawy. Rozpacz okazuje się mało gościnnym miejscem. Bez żadnego powodu czterech osiłków próbuje wyrzucić Jacka z miasta. Policja odstawia go do granicy grożąc, że jeśli wróci, trafi do aresztu. Czy mieszkańcy czegoś się boją? Mają coś do ukrycia? Jeśli tak, to się przeliczyli. Bo Reacher nie ma nic do stracenia. Ani żadnych zahamowań.

Na Stany Zjednoczone Ameryki spadły dziesiątki pocisków z głowicami atomowymi. Wszystkie metropolie zamieniły się w oceany gruzów, a na ruinach cywilizacji zaczęło wyrastać nowe, dzikie i bezwzględne pokolenie ludzi. Na teren Strefy Zakazanej Ameryki Północnej, 70 lat po wojnie atomowej, przybywa Timur Denikin, reporter portalu internetowego, opisujący mieszkańcom niedotkniętej zagładą Azji i Europy życie za oceanem. Droga, którą ma do przebycia, prowadzi z Vancouver do San Francisco. Nie wszystko jednak rozegra się zgodnie z planem.

Po mało udanej próbie kontynuacji swojej serii deweloperzy postanowili zakasać rękawy i dokładnie przemyśleć każde kolejne posunięcie tworząc „Far Cry 3”, tym razem nie mogli zaliczyć żadnej wpadki związanej z nowym projektem. Ponieważ pierwsza odsłona była hitem, dołożono wszelkich starań, aby utrzymać ten stan rzeczy, oferując przyszłym nabywcom tytuł na miarę ich oczekiwań. Producentem i zarazem wydawcą została firma Ubisoft.

Dzięki tytułowi „Dotyk. Śmiertelne Kłamstwa”, możemy poznać dalsze losy bohaterki opisywanej powieści. I tak jak to miało miejsce w pierwszej odsłonie, również tutaj okładka potrafi zwabić potencjalnego czytelnika do pochylenia się nad lekturą. To nie znaczy, że jest to zabieg typowo marketingowy i ma za zadanie odwrócić uwagę od jej zawartości.

Poszukując interesującej lektury poruszającej tematykę konfliktów zbrojnych, trudno przejść obojętnie obok pozycji pt. „Droga do odwagi”. Autorami recenzowanej autobiografii są Dean Merrill oraz Jeff Struecker. Historia opowiada o losach człowieka, który nigdy się nie poddaje, stawiając przed sobą coraz to wyższe wymagania, aby móc przełamywać własne ograniczenia.

Ken Levine zawsze miał głowę pełną dobrych pomysłów, tak naprawdę „BioShock” był czymś więcej, niż zwykłym FPS-em. Jego twórcy starali się zawrzeć w nim sporo nowych elementów, które dotąd nie mieliśmy okazji obserwować podczas obcowania z innymi tego typu produkcjami, dodatkowo znakomita i wyjątkowo zawiła fabuła potrafiła skutecznie zdeklasować konkurencję. Jej producentem zostało studio Irrational Games, natomiast wydawcą firma Feral Interactive.

Po znakomitej części pierwszej przyszedł czas na jej drugą odsłonę pt. „Zapomniana Księga. Tropiciel”. Zapewne pamiętacie moją deklarację, że na pewno drugi tom tej powieści padnie moim łupem. I tak też się stało, zaraz po przeczytaniu „Nie bój się - Lisy Gardner” ot taki przerywnik kryminalny, powróciłem do moich ulubionych książek postapokaliptycznych.

Gdy po raz pierwszy usłyszałem o „BlackSite Area 51”, pomyślałem, że produkt bardzo fajnie się zapowiada i dobrze byłoby go zrecenzować. Moją uwagę przyciągnęło grupowe prowadzenie walki, wydawanie rozkazów lub korzystanie z różnych środków transportu. Jest tu wiele rozwiązań niestosowanych często w strzelaninach FPS. Midway Games został zarazem producentem, jak i wydawcą prezentowanego tytułu.

Książka Laurie Faria pt. „Dotyk. Śmiertelny sekret” wspomina o tym, że pewne tajemnice nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Główną bohaterką powieści jest urocza Camelia, która jako zwykła dziewczyna, pochodząca z porządnego domu, rozpoczyna pracę u boku nieznajomego mężczyzny o imieniu Ben.

Po znakomitym „BioShock Infinite” przyszedł czas, aby zapoznać się z nowym dodatkiem, który pomoże częściowo rozwiać powstałe wątpliwości. Omawiana pozycja zawsze dostarczała graczowi mnóstwo pozytywnych doznań bynajmniej nie tylko pod względem graficznym, osobiście byłem uradowany możliwością przedłużenia tej niezwykle wciągającej rozgrywki. Producentem tytułu zostało studio Irrational Games, natomiast wydawcą firma 2K.

„Burial at Sea Episode Two” jest drugim i zarazem ostatnim dodatkiem fabularnym do „BioShock Infinite” łączy się z częścią pierwszą, kontynuując zapoczątkowane tam wydarzenia. Twórcy postanowili wprowadzić kilka drobnych zmian urozmaicających rozgrywkę, zaskakując tym wiernych fanów tego ciekawego tytułu. Producentem zostało tu studio Irrational Games, natomiast wydawcą firma 2K.

Pamiętam swój pierwszy kontakt z tytułem „Max Payne”, było to bardzo dawno temu, grę polecił mi mój kolega ze szkoły. Po jej zainstalowaniu okazało się, że miał rację, wciągnęła mnie bez reszty. Niejednokrotnie zarywałem noc, aby móc pchnąć fabułę do przodu. Następnie mogłem pograć w równie dobry sequel „The Fall Of Max Payne”. Czy trzecia odsłona, której zarazem producentem, jak i wydawcą zostało znane studio Rockstar Games, zdoła dorównać poprzedniczką?

Stanisław Jerzy Lec mawiał: To się będę śmiał, gdy nie zdążą ze zniszczeniem świata przed jego końcem. Nie zdążyli. Apokalipsa nastąpiła wcześniej. Promieniowanie gamma zamieniło w pył uprawy, spopieliło lasy, wysuszyło rzeki, morza i oceany. Do trzeciej wojny światowej nie doszło, nikt nie nacisnął czerwonego guzika, stalowi aniołowie śmierci pozostali zamknięci w betonowych silosach, śniąc o zniszczeniu. Ale ten piasek, wszechobecny pył i upał… Pustynia, jaką stał się świat, upomniała się o swoją własność. Rodzaj ludzki to uparty gatunek. Cham się uprze i weź mu daj.

Jak wiadomo, kryminały wymagają od czytelnika nieustannego skupienia, aby nie pogubić się, w natłoku bardzo dokładnie opisanych zdarzeń lub czynności kryminalistycznych, dodatkowo wymieszanych z zawiłą fabułą i częstymi zwrotami akcji. Takie same odczucia miałem, gdy przeczytałem książkę pt. „Nie bój się” autorki Lisy Gardner.